مغز پسته به عنوان یکی از خوراکیهای مطبوع و مفید و نیز نیرو بخش از زمانهای دور مورد استفادهی انسان قرار گرفته و بعدها در ترکیب بعضی خوراکیها وارد شده است. علاوه بر این رنگ سبز و ویژه و زیبای مغز پسته زینت بخش انواعی از شیرینی و خوراکهای گرم و سرد بوده است.
مسعودی، جهانگرد و مورخ مسلمان در سال ۳۲۲ ه.ق در مروج الذهب و معادن الجواهر، پسته را رهآورد حضرت آدم از بهشت دانسته و نوشته است: چون آدم از بهشت برون شد مشتی گندم و سی شاخه از درختان بهشت همراه داشت که از آن جمله چند میوهی پوستدار بود: بادام، فندق و پسته…
در تورات نیز از پسته سخن به میان آمده. گفته شده است که یعقوب هنگام اعزام فرزندانش به دربار حکمران مصر توصیه میکند از محصولات سرزمین خود (فلسطین) به عنوان ارمغان برایش ببرند.
در مورد مبدا اصلی درختان پسته در منابع متاخر اظهار نظرهای متفاوتی شده است. در این منابع سرزمینهای بسیاری به عنوان رویشگاه اصلی اولین درختان پسته معرفی میگردد. در برخی از این منابع از سرزمینهایی با نامهای آسیای مرکزی، خاور میانه و خاور نزدیک به عنوان مبدا اولیهی درختان پسته یاد میشود. برخی سابقهی پسته را در ایران چهار هزار سال میدانند. برخی نیز موطن اصلی آن را حدود افغانستان، ایران و ترکیه میدانند.
برتولد لوفر (ایرانشناس آمریکایی که پیرامون مبادلات فرهنگی ایران و چین پژوهش داشته و نظریاتی در باب برخی از میوهها و رستنیهای بومی ایران دارد) در مورد پسته اظهار داشته که پسته از ادوار باستان در زندگی ایرانیان حائز اهمیت فراوان بوده است. مطابق نظر او نام درخت پسته از زبان فارسی وارد زبان لاتین و سایر زبانهای اروپایی شده است. نام این درخت در پارسی قدیم پیستاکا و در پارسی میانه (پهلوی) پیستاک بوده که در فارسی متاخر پسته تلفظ شده است. از کلمهی پسته در اشعار فارسی نیز استفاده شده است.