در این بخش به ادامهی سفر پسته از باغ به ترمینال خواهیم پرداخت که مربوط به بخش صنعتی پستاکو است. بله درست خواندید ترمینال! پستهها مسافرانی هستند که در ترمینال سوار بر ریلی میشوند که آنها را به بخشهای گوناگون هدایت میکند. همانطور که پیش از این گفته شد کامیونها پستهها را به ترمینال منتقل میکنند. در آنجا پستهها روی هم انباشته میشوند و بر روی ریل قرار میگیرند تا وارد دستگاه پوستکنی شوند. پستهها درون دستگاه از میان چرخهایی عبور میکنند و فشار تحمیل شده به آنها باعث میشود پوست تر از پسته جدا شود. در مرحلهی بعد پستهها شسته و تمیز میشوند و جریان هوای داغی که از زیر دستگاه میوزد، پستهها را خشک میکند. در ادامهی خط فرآوری پستهی ترمینال، استوانهای فلزی که گوگیر نام دارد با سرعت میچرخد و موجب میشود پستههایی که پوست دارند (پستهی گو) از پستههای بدون پوست تفکیک شوند. در واقع اصطکاک باعث میشود آنهایی که پوست دارند به بیرون رانده شده و محصول بدون پوست به پایین بلغزد. به این ترتیب پستههای بدون پوست از بخش اول خط خارج میشوند. حال نوبت به مرحلهی خشک شدن میرسد. پستهها وارد خشک کن شده و سپس زیر آفتاب در محلی به نام میدان پهن شده و به هم میخورند تا خشک شوند. پوست پسته قبل از خشک شدن رنگ پریده و سفید است اما پس از این مرحله کمی رنگ زرد به خود میگیرد. در آخر نیز پستهها به سردخانه برده میشوند. با تمام شدن فصل پسته پستههای ریز، درشت، دهانبسته و… به وسیلهی دستگاههای مخصوص و با نظارت اپراتورها تفکیک میشوند. سپس پستههای دانهبندی شده در گونیهای استاندارد ریخته میشوند و در اینجا پستاکو که بستهبندی و فروش پسته را بر عهده دارد وارد عمل میشود.